blog

Al heel mijn leven denk ik: ik hou niet van zwemmen. Zwembaden vind ik druk. Er is zoveel lawaai. Het lijkt wel of iedereen er gilt of roept. De kleedkamers voelen aan als een sauna. En die geur ... 

Stel je voor: je broer trouwt. En je wil iets speciaals doen. Geen cadeau, maar een verrassing. Wat doe je dan?

Vorige maand kwam mijn beste vriendin op bezoek in Brussel. Ze was al drie keer in België. Ik wist niet meteen iets nieuws om te doen of te bezoeken. Maar ik bedacht iets. Er zijn zo veel dingen in Brussel die ik niet meer zie of doe, omdat ik ze zo gewend ben.

Ik hou niet van september. Dat is een harde maand. Ineens moet alles weer vooruitgaan. Ineens branden er weer 100 rode lichtjes in mijn hoofd: Denk aan dit! Denk aan dat!  

Terwijl ik deze tekst schrijf, is onze jongste dochter in haar nieuwe school. De eerste dag. Ze wil kunst studeren. Die school ligt ver weg. Dus onze dochter gaat ook op internaat. 

Mijn zoon en ik gaan vaak joggen in het bos. We wachten altijd tot het donker wordt. Want dan heb je meer kans om dieren te zien. Meestal zien we er niet veel. Maar gisteren hadden we veel geluk! 

Er hangt een rode strook papier aan een raam van ons huis. Voor Gaza. Een rode lijn, een teken van protest. Het is niet oké wat er in Gaza gebeurt, helemaal niet oké.

We leven in een tijd waarin hoop soms moeilijk te vinden lijkt. Daarom ga ik elke dag op zoek naar kleine dingen die me weer hoop geven.

Plots is het dan zo ver. De laatste minuten van de laatste les. Na een heel jaar samen in de klas! Geloof me, dan word je een beetje familie van elkaar.