blog

Normaal schrijf ik mijn blog in het kantoor van Wablieft. Of thuis, aan mijn bureau. Maar je raadt nooit waar ik nu zit te schrijven. In een trampoline-park!

Er zijn twee soorten mensen. Mensen die van Kerstmis houden. En mensen die Kerstmis vervelend vinden. De vrolijke en de haters. Zij die met hun ogen rollen. En niet tegen al die versieringen kunnen. En mensen van wie de ogen glimmen als kerstlichtjes. En die nooit genoeg versieringen kunnen hebben.

Het was pas voorlees-week. Ik ging voorlezen in de klas van onze jongste dochter. 

Ik ben leraar Nederlands aan volwassenen. Dat is de mooiste job van de wereld! Prachtige mensen, uit prachtige verre landen, komen elke dag naar mijn klas. En ik mag ze van alles leren: Hoe je even praat met de buurvrouw. Of hoe je de trein neemt naar een andere stad. 

Ik heb geweend, gisteren. Niet luid snikkend en met tranen op mijn wangen. Ik heb geweend in mijn hart.

Ik rijd vaak met de trein naar Mechelen. Daar is het kantoor van Wablieft. Ik vertrek dan in een station in de Kempen. Daar woon ik. De treinen die rijden in de Kempen, zijn oud. Dat merk je.

Vorige week fietste ik met mijn zoon. We staken een straat over bij groen licht. Een gekke chauffeur reed door het rood. Hij reed mijn zoon bijna aan. Ik voelde het leven uit me wegvloeien. En ik dacht dat dit het ergste was.

Vanuit een raam in de slaapkamer kijk ik uit op een tuin. In de tuin staat een trampoline. Daarop staat een jongen vaak te springen. De jongen zegt niets. Hij springt alleen maar. 

De voorbije weken leek het wel zomer. Je zag nog veel blote armen en benen. Mensen droegen korte broeken, rokjes en T-shirts. Maar vergis je niet, het is herfst.

Even na drie uur ben ik er voor niemand. Dan ga ik de jongens halen van school. Eerst zit ik nog even op een bank in het park. Dan kijk ik naar een kind dat door een fontein springt. Ik zie de vreugde van het leven. Daar kan ik weer even mee verder.