Opnieuw en opnieuw
De kinderen stampen. De ouderen dansen. De muziek speelt, de drank vloeit. Er wordt gegeten, gepraat, gelachen… Kortom genoten. Twee mensen trouwen. Wie erbij was, zal het feestje niet vergeten. En zij zeker niet. Zo hoort het ook.
Met de auto of de trein kan je ernaartoe. Een kleine 2.000 kilometer verder naar het oosten begint de oorlog. Raketten en granaten doen er hun vuile werk. De mens kruipt in de aarde om zich te beschermen. Burgers in schuilkelders. Soldaten in loopgraven. Allemaal, voor wat moet komen. Wordt de tegenaanval de zwaarste strijd?
De gasten vinden de uitgang. Alleen, met twee of in groep. Ze verlaten het feest. Traag maar zeker. De muziek zal ooit stoppen. Het opruimen kan beginnen. Het koppel is dan al naar huis. Moe, maar voldaan. En vooral heel gelukkig.
Vreemd dat de wereld niet stilstaat. Bij die grote dag van het koppel. Maar ook niet echt bij het geweld dicht en ver. De wereld draait door. Rond zijn as. Opnieuw en opnieuw, en opnieuw. Dat is de wereld. Dat zijn wij, de mens. Met een lach en een traan. En nog liever een lach na een traan.
