Theater met horror en humor

‘De Kwetsbaren’

Een vrouw wordt wakker in een kamer. Ze zit er gevangen. Rond haar zijn acht andere kamers. In elk daarvan zit een jongere opgesloten. De vrouw moet zeven van de acht jongeren doden. Pas daarna is ze zelf vrij. Wie doodt ze en wie laat ze leven?

Dit is de spannende voorstelling van ‘De Kwetsbaren’ van toneelgroep fABULEUS. Wablieft ging kijken naar het theater. 

“Vooroordelen komen van de hele samenleving”

Na de voorstelling spraken we met Rashif El Kaoui (rechts bovenaan op de foto). Hij schreef het verhaal. 

Wablieft: Hoe ben je op het verhaal gekomen?

Het was eerst een kort boekje in een reeks. Ik heb eerst veel gelezen. Over hoe we naar elkaar kijken. Over de digitale wereld. Over liegen. Over die dingen wilde ik schrijven.

Je werkte met jongeren. Waarom waren die zo belangrijk?

Ik wilde de onderwerpen begrijpelijk maken voor een jong publiek. Ik wilde tonen hoe een volwassen systeem naar jongeren kijkt.

Wat bedoel je met een systeem?

Vooroordelen hebben we door een systeem. Het is niet één persoon die racisme toont. Dat denken mensen vaak. Maar wat voor mensen zie je altijd in reclame? Dat zijn vaak dezelfde mensen. Nog een voorbeeld. Sluik haar zou mooier zijn en krulhaar zou wilder zijn. Dat zijn vooroordelen die niet van één persoon komen.

Is het systeem dan eigenlijk de samenleving?

Ja. Denk bijvoorbeeld aan een woning huren. Wie willen mensen als huurder? Wie willen ze niet? Dat is een systeem. Mensen hebben vaak vooroordelen zonder het zelf te weten.

Ik denk nu aan de Marokkaanse jongen uit de voorstelling. Hij liegt. Dat is een vooroordeel over hem. Alsof alle Marokkaanse jongeren liegen. Waarom toonde je dat beeld van hem?

Net om te tonen dat het niet klopt. Ik geef bijvoorbeeld les in bedrijven. Ik leer hen te presenteren. Dan draag ik altijd een maatpak. Waarom? Met mijn naam, mijn haarkleur en baard, tussen allemaal bedrijfsmensen… Ik moet heel veel hindernissen over voordat ik nog maar kan beginnen te spreken. Dat is voor heel veel mensen zo. 

“Theater trekt je mee”

Wablieft sprak ook met Theodora Mangoutas (17 jaar) (links onderaan op de foto). Zij speelt mee in ‘De Kwetsbaren’. Ze hoopt binnenkort af te studeren als actrice.

Wat vind je van het verhaal?

Heel knap en cool! Het gaat over vooroordelen. Onbewust maakt iedereen meteen een oordeel over iemand. Zodra je die persoon ziet.

Hebben mensen al vooroordelen gehad over jou?

Ik babbel veel en ben soms luid. Mensen denken soms dat ik niet serieus kan zijn. Maar dat klopt helemaal niet.

Je hebt familie uit Griekenland. Zelf ben je in België geboren. Is het voor jou belangrijk dat jouw familie Grieks is?

Ik ben trots op mijn cultuur. We gaan bijvoorbeeld met ons gezin naar de kerk. We vieren Griekse feesten. En we gaan naar een Griekse gemeenschap. We luisteren ook graag naar de muziek. En elke zomer gaan we naar familie in Griekenland. Ik spreek ook Grieks.

Ga je zelf ook graag naar theater kijken?

Ja, heel graag. 

Steeds meer mensen kijken naar tv. Hoe zou je hen overtuigen om toch eens naar theater te gaan?

Theater is meer ‘echt’. Je ziet alles echt gebeuren. Het trekt je mee. Als je naar een goed theater gaat kijken, komt het echt binnen. Dat is soms heftig!

‘De Kwetsbaren’ kan je nog zien op 3 mei in De Studio in Antwerpen. In oktober en november speelt de voorstelling in Tessenderlo, Waregem, Blankenberge, Alsemberg, Kortrijk, Aalst, Menen, Sint-Niklaas en Leuven. Meer info: www.fabuleus.be 

Interviews door Lynn Claerhout

Theater als een film

De voorstelling is een aanrader voor iedereen. Ook voor mensen die niet van theater houden. Waarom? De vrouw gaat in gesprek met de jongeren. Al snel wijzen de jongeren haar op haar vooroordelen. Dat doen ze op een originele manier. Het maakt het stuk leerrijk. Het onderwerp van het theater is zwaar. Maar de jongeren houden het licht en grappig. Zo gaan ze verschillend om met wat er gebeurt. Dat zorgt voor leuke momenten. Daarnaast is het theater vernieuwend. Zo werkt het met camera’s. Hierdoor lijkt het op een film. 

Stel dat jij in één van die acht kamers zit. Waarom moet de vrouw jou laten leven?

Amber Vandeplas