De juiste mensen op de juiste plaats
Mariette Verjans
De Wablieft-krant deed een oproep aan de lezers. De krant wil weten wie die lezers zijn. Francis Rasier reageerde. Hij wilde niet zichzelf in de kijker zetten, maar wel zijn nicht. Dat is Mariette Verjans uit Bilzen. Wij trokken naar Limburg om haar te ontmoeten.
Wablieft: Dag Mariette. Je neef Francis is een fan van de Wablieft-krant. Hij heeft ons gevraagd om een portret van jou te maken.
Mariette: Dat is wel straf. Want zo bijzonder ben ik niet.
Misschien ben je te bescheiden. Francis vindt dat jij heel veel doet voor anderen. Hij sprak over je leesclubs.
Ik lees graag. En tijdens mijn lerarenopleiding kreeg ik les van een heel goede leraar. Door hem heb ik de boeken van Camus leren kennen. Die schrijver is altijd één van mijn favorieten gebleven. Net zoals het verhaal van ‘De kleine prins’. Dat vind ik ook zo mooi.
Je bent dus lerares geweest.
Ja, en dat was niet gewoon in die tijd. Ik ben geboren in 1944. Mijn ouders waren eenvoudige mensen. Mijn vader was arbeider. Dus we waren helemaal niet rijk. Zelf hadden mijn ouders niet de kans gekregen om lang te studeren. Mijn vader moest op zijn veertiende gaan werken. Maar hij was heel verstandig. En hij besefte dat verder studeren meer kansen geeft in het leven. Dus moedigde hij zijn drie kinderen aan om te gaan studeren.
Dat is heel mooi. Wat heb jij dan gestudeerd?
Ik heb de lerarenopleiding gevolgd. Frans, geschiedenis en Latijn waren de vakken die ik heb gekozen. Ook mijn twee broers hebben gestudeerd. De ene is ingenieur en de andere is dokter. We hebben dus alle drie ons best gedaan. We hadden ook geen keuze. We waren niet rijk, dus kregen onze ouders een studiebeurs voor ons. Maar die krijg je alleen als je slaagt voor je examens. Dus wij moesten wel goed studeren. Maar ik deed dat ook heel graag. En ik heb ook wel wat geluk gehad.
Hoezo?
Het leven ligt vooraf niet vast. Soms gebeuren er dingen die belangrijk zijn. Zonder die dingen had alles er helemaal anders kunnen uitzien. Dat is bij mij gebeurd. Ik zat in de lagere school. Daar had ik een lerares die mij heeft geholpen. Zij wilde dat ik Latijn zou gaan studeren. Maar in die tijd was dat niet normaal voor kinderen van arbeiders. Wel voor de rijkere mensen. Die lerares is vaak bij mij thuis gekomen. Zij heeft mijn ouders overtuigd. Door haar heb dus die Latijnse opleiding kunnen volgen. Zo zie je maar hoe belangrijk personen kunnen zijn in je leven. Ik heb altijd geluk gehad. Ik heb altijd de juiste mensen op het juiste moment ontmoet. Dat konden leraars zijn of dokters. Of nog anderen.
Ook dokters. Ben je ziek geweest?
Nee, maar ik heb een zwaar ongeval gehad. Sinds 1964 gaf ik les in de school in Bilzen. Elk jaar had de school een dag voor het personeel. Dan maakten we een wandeling in de natuur. Ook onze partners mochten dan mee. In 1990 hebben we een ongeluk gehad. We hadden een heel mooie wandeling. Er was maar één kort stukje langs een baan. En net toen is het gebeurd. Er kwam een auto. Hij miste zijn bocht en is op ons ingereden. Dat was in Zolder. Zeven mensen waren toen zwaargewond. Ik was één van hen. Ik kon niet meer stappen.
Wat is er dan gebeurd?
Ik ben met de ziekenwagen naar het ziekenhuis in Hasselt gebracht. Mijn broer is meteen bij mij gekomen. Hij zag hoe erg het was. Ik ben dan meteen naar het ziekenhuis van Leuven gebracht. Diezelfde nacht hebben dokters een ingreep gedaan.
Het is een lange weg geweest. Ik heb drie jaar in een rolstoel gezeten. Maar ik heb opnieuw leren stappen. Allemaal dankzij goede dokters, verpleegsters en kinesisten. De juiste mensen op het juiste moment.
Heb je daarna nog kunnen lesgeven?
Op 1 januari 2000 ben ik met pensioen gegaan. Tot die tijd heb ik op school veel gedaan om leerlingen te begeleiden. Zo kon ik blijven werken. En ik kon ook leerlingen helpen. Net zoals die juffrouw uit mijn lagere school mij ook zo goed geholpen heeft.
Maar nu is het 2023. En je bent nog altijd bezig.
Ik kan niet stilzitten. Ik moet altijd iets te doen hebben. Dus ben ik begonnen met een leesclub. Dat deed ik voor een vereniging. We lezen zes boeken per jaar. Ik bereid alles voor en ik leid de bijeenkomsten. Toen de bibliotheek van Bilzen hoorde wat ik deed, kwamen ze naar mij. Ze vroegen of ik dat hier ook wilde doen. Nu heb ik al drie leesclubs.
Daar zal je wel je werk mee hebben.
Ik ben hier ook nog vrijwilligster in de bibliotheek. En ik schrijf artikels voor Bilisium. Wij houden ons bezig met de geschiedenis van onze stad Bilzen. Ik heb het je al gezegd: ik kan niet stilzitten.
En je neef Francis heeft ook gelijk. Je hebt dit portret verdiend.
tekst door Johan Donckers
