Voetballen met de zonen

Er bestaan mensen die zelfs een stom spel willen winnen. Ik dacht dat ik anders was. Maar sinds kort weet ik dat het niet zo is. Dat kwam door wat voetbal met mijn zonen.



Eindelijk scheen de zon weer. Ik trok met Pablo en Astor met een bal naar het park. We kwamen drie jongens tegen. “Zin in een wedstrijdje?” vroeg Pablo. Dat vonden die jongens goed. Astor is nog maar 6 jaar en voetbalt bijna nooit. Ik ben al 56 en heb een slechte knie. “Dat wordt niets”, dacht ik. Maar plots stonden we wel 4-1 voor.

De andere ploeg begreep dat het anders moest. Zo werd het 4-3. Wat later kregen we een strafschop. “Trap jij maar”, zei ik tegen Pablo. Dat was een gok. Bij een doelpunt zou hij heel blij zijn. Maar wat als hij miste? En ja hoor, de doelman pakte knap de bal. Daar kwam een aanval van en hop: 4-4! Dat werd de eindstand.

Het voelde aan als verlies. De wedstrijd stelde weinig voor. Maar ik was de hele avond triest. Winnen met mijn zonen. Het was zo mooi geweest.

Dominique