Niet zo erg

Ik klopte op mijn wekker. Ik was nog moe. Met een zucht stond ik op. Even later zat ik op de fiets. Ik was op weg naar mijn derde prik tegen corona.

 

Ik was er 15 minuten te vroeg. Toch mocht ik al binnen. Een vrijwilliger riep me meteen. Ik ging zitten en deed mijn mouw omhoog. “Je mag de prik links zetten”, zei ik. De man antwoordde kort met “Oké”. Hij vroeg naar mijn vorige prik. “Heb je er last van gehad?” Ik zei dat ik nadien hoofdpijn had. “Dat is niet zo erg”, vond hij. Maar ik vond van wel.

 

Ik keek de man aan. Hij leek erg op Marc Van Ranst, de kenner van virussen. Maar ik durfde niet te vragen of hij het was. De naald zat snel in mijn arm. Er kwam niet eens bloed uit. “Je hebt geen pleister nodig”, vond de man. “Je draagt toch een donkere bloes. Een vlekje van bloed is dus niet erg.” En zo besliste hij weer in mijn plaats. Was die man wel een dokter of verpleger?

 

Wat later die dag las ik de krant. ‘Marc Van Ranst zet prikken in Willebroek.’ Daar was mijn antwoord.

Lynn