Geluid van de golven

Ik ben geboren in een bergstadje. Ik speelde in een grote tuin omringd door groene heuvels. Ik kende het bos bij het huis van mijn grootouders uit mijn hoofd. En ik sliep in tenten in het hart van de bergen.

Toch heb ik nooit een sterke band gevoeld met de groene natuur. Maar ik kan me nog steeds de eerste keer herinneren dat ik de zee zag. Het was alsof ik thuiskwam. Alsof de puzzel in mij niet compleet was. En de zee was het ontbrekende stukje.

Dat is het nog steeds. Elke keer als ik naar de zee kijk. Dan ontspant mijn hele lichaam zich. Dan is de puzzel weer compleet. Het geluid van de golven die tegen de kust slaan. Het is de beste muziek die ik ooit gehoord heb.

Ik ben een logisch persoon. Wiskunde was vroeger mijn favoriete vak. En ik kan alleen maar geloven in de wetenschap. In wat ik kan zien en begrijpen.

En toch weet ik dat mijn ziel bij de zee hoort. Maar waarom, kan ik niet uitleggen. Liefde in al zijn vormen blijft het grootste mysterie dat er is.