Bedankt moemoe

In 2013 stierf mijn oma. Ik noemde haar moemoe. Ze werd 93 jaar. Ik dacht dat ze 100 zou worden. Maar in de zomer van 2013 werd ze ziek. Moemoe was plots moemoe niet meer. Ik had een erg sterke band met haar. Na haar dood las ik een briefje. “Bij mijn graf sta ik naast jou.” Dat was de boodschap. Vorige week reed ik weer naar het kerkhof. Het was te lang geleden. En de dag daarvoor was ik triest. Bij haar graf bloeiden paarse en gele bloemen. Wat was dat mooi.

Ik ging op een bank zitten in de schaduw. Ik babbelde wat met haar. Er liepen een paar mensen voorbij. Niemand hoeft op een kerkhof iets te zeggen. Iedereen weet waarvoor je daar bent. Na een tijdje reed ik weer naar huis. Eerst moest ik nog langs een klein meer. Daar mocht mijn zoon Pablo even zeilen. Maar dat vond hij niet zo leuk. Hij was blij om mij weer te zien. Hand in hand liepen we langs het water. Ik keek omhoog en zag de blauwe lucht. Zwaluwen vlogen voorbij. Mijn hoofd werd weer licht. Bedankt moemoe.