blog

De voorbije weken leek het wel zomer. Je zag nog veel blote armen en benen. Mensen droegen korte broeken, rokjes en T-shirts. Maar vergis je niet, het is herfst.

Even na drie uur ben ik er voor niemand. Dan ga ik de jongens halen van school. Eerst zit ik nog even op een bank in het park. Dan kijk ik naar een kind dat door een fontein springt. Ik zie de vreugde van het leven. Daar kan ik weer even mee verder.

Mijn nichtje leert lezen en schrijven. Dat vindt ze heel leuk, en ik ook.

Soms is het leven heel mooi. Soms is het leven erg hard. Je zoekt dan naar goed nieuws. Maar het nieuws wordt alleen maar slechter. Vorige week overleed Bob. Hij was op vakantie in Spanje. Daar stierf hij in zijn slaap.

We hebben twee konijnen. Het vrouwtje heet Billie, het mannetje Boris. Ze leven in onze tuin, in een grote ren. ‘s Nachts moeten ze in hun hok. Er zitten marters en vossen in onze buurt. Die lusten wel een konijntje.

Mijn zoon Pablo had een rustige hobby. Hij tekende en maakte kunst. Ik bracht hem naar de academie. Af en toe was er een tentoonstelling. En dat was het dan.

Ik ben verliefd op podcasts. Ik luister er altijd naar. Als ik pendel of schoonmaak. Ik heb slimme mensen die in mijn oren praten. Zeker een uur per dag. Dat moet me slimmer maken. Dat hoop ik toch.

Ik heb een dochter die 14 jaar wordt. Woke zijn, vindt ze belangrijk. Dat wil zeggen dat je wakker bent. Niet na het slapen, wel wakker voor racisme en fout gedrag.