blog

Jij moet eens een boek schrijven. Dat hoor ik vaak. Ik vind van niet. Er zijn al zoveel boeken. Daar zijn veel slechte boeken bij. Als ik een boek schrijf, moet dat goed zijn.

Sinds corona is mijn kijk op het leven veranderd. Ik waardeer mijn familie meer dan ooit. Ik heb nog nooit heimwee gehad. Maar nu wel. Ik dacht dat reizen makkelijk was. Ik dacht dat ik altijd tijd zou hebben. Maar dat is niet zo.

Ik heb meestal weinig geduld. Maar geduld kan je oefenen. Dus dat deed ik vorig weekend.

Vaak schrijf ik over het verkeer. Ik mag me daar niet meer zo druk in maken. Wat lost dat op? Helaas blijf ik vreemde dingen meemaken. Daarvan denk ik dan: ‘Dit kan toch niet?’ Zoals vorige week. Lees even mee.

Ik heb onlangs een test gedaan. Ik faalde, zonder twijfel. Ik bleef een dag zonder mijn smartphone. Het resultaat was helemaal eng. Het voelde alsof ik een arm miste. Ik wilde mijn smartphone de hele tijd controleren. Als een verslaafde die zijn drug nodig heeft.

Wat wilde ik later worden? Als kind had ik veel plannen. Ik wilde onder meer een goochelaar zijn. Ik denk dat ik tien jaar was. Ik had voor mijn verjaardag een doos gekregen. Daarin zaten spullen voor trucjes.

Vorige week was ik in Marokko. Ik gaf er een lezing over veganisme en het milieu vanuit de islam. Ik ben zelf geen veganist, maar ik eet heel weinig vlees. 

Ik had een week verlof. Ik wilde rust. Maar eerst moest ik verhuizen. 

Onze straat kreeg jonge bomen. Daar kwam een klein perk bij. Dat mag je zelf onderhouden. Je moet dan een lintje aan de boom hangen. Zo krijg je een buurtboom. 

Twee jaar werkte ik als vrijwilliger. Elke dinsdag ging ik naar de bib. Daar praatte ik Nederlands met anderstaligen. Maar dat kan nu niet meer. Want ik verhuis naar een andere gemeente. Ik nam al afscheid van iedereen.