blog

Op zondag 12 september nam ik afscheid van een vriend. Denk niet aan een drama. Die dag sloot de zwemvijver in mijn buurt.

Ik hoor het lied nog altijd in in mijn hoofd. Het speelde gisteren op een feest. Mijn nicht trouwde. We zaten buiten in de zon. Dat deed ons even onze zorgen vergeten.

De vakantie in het natte Frankrijk was voorbij. Thuis scheen wel de zon. Ik wilde naar mijn moeder in Beerse fietsen. Heen en terug is dat 80 kilometer. Mijn zoon Pablo fietste graag mee.

Gisteren ben ik voor het eerst sinds lang weer naar een groot evenement geweest. Dat was Waregem Koerse. Deze jaarlijkse wedstrijd voor paarden lokt altijd heel wat volk.

Ik las in de krant De Standaard een soort blog van Sulaiman Addonia. Deze schrijver is geboren in Saoedi-Arabië. Hij woonde een tijd in Engeland. Nu woont hij in België. Wat is zijn thuis?

Welke dromen had je tien jaar geleden? Ik was toen 17 jaar en droomde over de wereld. Ik had een vijfjarenplan. Ik schreef dat ik wilde reizen, een loopbaan als journaliste wilde opbouwen en wilde trouwen. Het liefst allemaal in mijn jonge jaren.

Het is zomer! Het mooie weer geeft me altijd een vakantiegevoel. Dan droom ik van op reis gaan. Dat vind ik geweldig. Alleen kijk ik er soms wat tegen op om met mijn spullen te sleuren. Gelukkig bestaan er koffers met vier wieltjes eronder.

Ik lig in bed, maar ik kan niet slapen. Het is te warm. Het is binnen warmer dan buiten. Zou ik een raam open zetten? Nee, dan vliegen er beestjes naar binnen. Dat wil ik niet.