Een brief van lezeres Gayle Pierce
Lezers sturen vaak brieven naar Wablieft. Lezeres Gayle Pierce komt uit Ierland. Ze verhuisde naar Vlaanderen en volgt lessen Nederlands. De rest laten we haar zelf vertellen. Bedankt voor je brief, Gayle.
Ik ben Gayle Pierce en ik woon al vijfenhalf jaar in Hombeek, een fusiegemeente van Mechelen.
Ik kom uit Dublin, Ierland. Ik werkte voor een Vlaamse firma in Ierland. Het hoofdkantoor is in Mechelen, dus kwam ik elke maand naar Mechelen. Zo was ik in februari 2014 hier in Mechelen. Ik wilde naar een rugbymatch gaan kijken, dus ging ik naar het Ierse café op de Grote Markt. Daar ontmoette ik mijn man terwijl Ierland Wales versloeg in die match.
In 2015 kwam ik dan definitief naar België en in 2017 zijn wij in Ierland getrouwd.
Het is hier goed wonen, maar ik mis veel dingen, mijn familie het meest. Het is nu bijna één jaar geleden dat ik hen gezien heb. De laatste keer was in december 2019. Normaal vlieg ik eens in de 2 maanden naar Ierland en mijn vrienden en familie komen ook vaak naar België. Ik had nooit gedacht, toen ik naar België verhuisde, dat ik niet naar Ierland zou kunnen reizen. Ik mis mijn vrijheid.
Maar ik heb een plan! Sinds maart 2020 bel ik mijn mama elke zaterdagochtend en praten wij gedurende één uur. Op woensdagavond facetimen mijn man en ik met mijn ouders. Op zondagavond facetimen we met mijn drie zussen. Wij zijn een heel hechte familie.
Hoe men in Ierland corona aanpakt? Er zijn grote verschillen tussen Ierland en België. Ierland is een eiland met maar 4,5 miljoen mensen, dus is het gemakkelijker om de situatie te controleren.
Sinds het begin van de pandemie waren er in Ierland zeer strikte maatregelen. Daar is een goede reden voor. De gezondheidszorg in Ierland is niet zo goed als in België. Er zijn te weinig bedden en niet genoeg dokters, zelfs voor COVID.
Mijn ouders zijn beiden zeventigers. In Ierland heten ze ‘cocooners’, een leukere naam dan ‘oude mensen’. Zij mochten gedurende bijna twee maanden hun huis niet verlaten, zelfs niet om een boodschap te doen. Dat was heel moeilijk voor mijn ouders. Na twee maanden konden ze alleen naar de supermarkt tussen 11 en 13 uur. En ze mochten niet verder gaan dan vijf kilometer van hun huis. De politie stond in elke straat om de mensen te vragen waar ze naartoe gingen.
Ierland is nu in een lockdown. Het bevindt zich op niveau vijf, het hoogste niveau. Alles is gesloten sinds het begin van oktober, langer dus dan in België. Hier zijn er nog winkels open, zoals krantenwinkels. Dat is niet het geval in Ierland. Sinds oktober zijn er ook geen bubbels meer. Mensen kunnen niemand meer bezoeken, zelfs niet in de tuin. Dat is heel moeilijk voor iedereen. Maar de cijfers verbeteren. Die strenge aanpak werkt dus wel.
Ik werk nu als een marketing-specialist voor een Amerikaanse firma in Mechelen. Sinds vrijdag 13 maart werk ik thuis. Ik vind thuis werken leuk voor twee dagen per week, maar niet elke dag. Ik mis mijn collega’s. Wij spreken veel via video, maar dat is niet hetzelfde. Het is ook moeilijker om met je werk te stoppen, want je wóónt immers in je kantoor!
Wij hebben twee honden, dus gaan wij elke dag wandelen. Wij zijn gelukkig dat wij een tuin hebben en dat wij dicht bij een meer wonen.
Ik volg al een tijdje privéles Nederlands, maar sinds maart gaat het online en dat vind ik moeilijker. Live lessen zijn toch wel leuker. Ik vind het belangrijk om Nederlands te spreken, want ik woon in Vlaanderen en mijn man is een Vlaming.
